سایفرپانک به عنوان یک انجمن فعال برای بحث فنی در مورد موضوعاتی مانند رمزنگاری، ریاضی، علوم کامپیوتر، سیاست و فلسفه ایجاد شد و مجموعه‌ای از فعالان را تشکیل دادند که استفاده از فناوری‌های تقویت‌کننده حریم خصوصی مانند رمزنگاری برای تغییرات اجتماعی و سیاسی دفاع می‌کنند. اریک هیوز اهداف و مقاصد گروه را در کتابی به نام «مانیفست یک سایفرپانک» جمع‌آوری کرده بود.

به طور خلاصه، ماموریت سایفرپانک ساخت سیستم‌های متن باز بود که برای دفاع از حریم خصوصی برای همه طراحی شده است. آنها معتقد بودند که افراد فقط در صورت تمایل باید هویت و نظرات خود را افشا کنند و نه دولت‌ها و نه شرکت‌ها نمی‌توانند به اندازه کافی از این حق محافظت کنند.

علم رمزنگاری طی همان دهه‌ها پیشرفت‌های زیادی کرد اما سرانجام این ساتوشی ناکاماتو بود که موفق شد بیت کوین را به عنوان اولین سیستم پرداخت همتا به همتا و غیرمتمرکز ایجاد کند.

ارزهای دیجیتال پیش از بیت کوین

اغلب بیت کوین را به عنوان اولین ارز دیجیتال می‌شناسند، این در حالی است که قبل از بیت کوین محققان برای ساخت ارزهای دیجیتال تلاش‌های زیادی کرده بودند که در ادامه به برخی از آن‌ها می‌پردازیم.

دیجی کش (Digicash): محقق رمزنگاری دیوید چاوم (david chaum ) در سال ۱۹۸۲ پروتکلی شبیه به بلاکچین را در پایان‌نامه خود در دانشگاه برکلی پیشنهاد داد. چاوم که نگران حفظ حریم خصوصی در قلمرو دیجیتال بود، سال بعد مقاله‌ای با عنوان «امضاهای کور برای پرداخت‌های غیرقابل ردیابی» منتشر و در سال ۱۹۸۹ دیجی کش را بر اساس نظریات و تحقیقات خود راه‌اندازی کرد.

اما از آنجایی که هنوز سطح نفوذ اینترنت در جهان به حد مطلوبی نرسیده بود، علیرغم همه فناوری‌های جدید، نتوانست پایگاه کاربری خود را افزایش دهد و شرکت سودآوری باشد. شرکت در سال ۱۹۹۸ اعلام ورشکستگی کرد و در سال ۲۰۰۲ با فروش دارایی‌های خود منحل شد.

هش کش(HashCash): در سال ۱۹۹۷ جیم چوات و ایگور چودوف Cypherpunks Distributed Remailer یا CDR را راه اندازی کردند که اولین گام به سمت یک سیستم ارتباطی خصوصی بود و در واقع به عنوان یک سیستم ایمیل ناشناس و غیرمتمرکز عمل می‌کرد. پیشنهاد Hashcash در سال ۱۹۹۷ توسط رمزنگار بریتانیایی آدام بک ارائه شد.

این ارز دیجیتال در ابتدا به عنوان مکانیسمی برای جلوگیری از حملات DDoS و مهار سواستفاده سیستماتیک از منابع اینترنتی بدون اندازه گیری مانند ایمیل ایجاد شد. اساساً Hashcash به دنبال رفع مشکل توزیع گسترده ایمیل‌های هرزنامه بود. هش کش در نهایت با افزایش تقاضای توان پردازشی مواجه شد که قادر به تامین آن نبود و در نتیجه پلتفرم به مرور تاثیر خود را از دست داد و در نهایت بسته شد.

بی‌مانی (bmoney): بی مانی پیشنهادی برای «سیستم نقدی الکترونیکی ناشناس و توزیع شده» بود که توسط مهندس کامپیوتر وی دای (Wei Dai) در سال ۱۹۹۸ ایجاد گردید. دای در مقاله‌ای که در اواخر سال ۱۹۹۸ منتشر کرد جزئیات ایده خود را تشریح کرد و آن را به آدرس پستی انجمن cypherpunks ارسال نمود.

در سیستم بی‌مانی شرکت کنندگان در شبکه به ازای تایید تراکنش‌ها، پاداش دریافت می‌کردند و برای تقلب یک جریمه در نظر گرفته شده بود. کاربران باید مقداری پول را به حساب مشخصی واریز می‌کردند که در صورت اثبات سوء نیت، مجازاتی وجود داشت. اما چگونه بدون آنکه در یک جامعه نهاد اجرایی مرکزی وجود داشته باشد، مجازات را تعیین کرد؟ چه کسانی صلاحیت داوری و قضاوت را خواهند داشت؟ تمام این موارد، باعث ایجاد محدودیت‌هایی برای این ارز شد. جالب است بدانید که وی دای برای بی مانی یک وایت پیپر تنظیم کرد که هرچند هرگز به صورت رسمی راه‌اندازی نشد اما برخی از عناصر آن الهام‌بخش ساتوشی در وایت پیپر بیت کوین بود.

بیت گلد (bitgold): در همان سال نیک سابو (Nick Szabo) محقق کامپیوتر و رمزنگار که به عنوان اولین مخترع قراردادهای هوشمند شناخته می‌شود، پیشنهاد مشابهی با نام bitgold ارائه کرد. بیت گلد برنامه‎‌ریزی کرده بود تا روش اجماع به سبک الگوریتم اثبات کار را برای ایمن سازی گروه‌های تراکنش اجرا کند. مکانیزمی که در آن از قدرت پردازشی کاربر برای حل مسائل رمزنگاری استفاده می‌شود. سپس معماهای حل شده به یک شبکه همتا به همتا با تحمل خطای بیزانسی فرستاده می‌شوند و هر پازل به کلید عمومی حل‌کننده متصل می‌شود. سپس از یک هش رمزنگاری برای پیوند دادن راه‌‎حل جدیدترین پازل به پازل بعدی استفاده می‌شود. کاربران شبکه قبل از اینکه بتوانند مسائل جدید را حل کنند، باید روی راه حل های پازل قبلی به توافق برسند.
بیت گلد نیز تلاشی برای ایجاد یک ارز دیجیتال غیرمتمرکز بود بود. گرچه هرگز به طور کامل پیاده‌سازی نشد، اما به دلیل شباهت‌های فناوری زیادی که با بیتکوین داشت به عنوان راهنمایی برای ساتوشی عمل کرد.

آغاز بحران مالی در سال ۲۰۰۷ و ظهور بیت کوین

ورشگستگی بانک برادران لیمن

در سال ۲۰۰۷ حباب وام‌های رهنی ایالات متحده ترکید و منجر به یک بحران بانکی شد. اقتصاددانان معتقد بودند که بعد از رکود بزرگ دهه ۱۹۳۰، این بزرگترین بحران مالی بود که جهان با آن دست و پنجه نرم کرد. در ۱۵ سپتامبر ۲۰۰۸، برادران لیمن، (Lehman Brothers) یکی از بزرگترین بانک‌های ایالات متحده اعلام ورشکستگی کرد. زندگی افراد زیادی تحت تاثیر این بحران قرار گرفت و شغل خود را از دست دادند. اما آنچه که بسیار حائز اهمیت بود افزایش بی‌اعتمادی مردم به بانک‌ها و نقش آنها در سیستم مالی بود. این بی‌اعتمادی به سیستم مالی مانند کاتالیزوری بود برای ظهور ابزار کاملاً جدیدی که بیت کوین نام داشت.